Een tijdje geleden fietste ik ’s ochtends terug van de rivier waar ik had gezwommen. In het water, met de zon op m’n hoofd, het land om me heen, voel ik me helemaal in m’n element. Sowieso was dat het eerste waar ik zo van genoot nadat ik 5 jaar opgesloten had gezeten in m’n huis toen m’n lijf niet meer kon. De wind op m’n huid, de zon op m’n hoofd… Wat een cadeau.

Op de weg terug van het zwemmen kwam ik langs het asiel. Ik hoorde de honden blaffen en wist dat ze daar alleen in hun hok zaten. Misschien kwam het doordat ik helemaal openstond na mijn bad in de elementen, maar m’n hart brak. Ik moest knetterhard huilen. Ik snap het dan niet. Waarom we dit creëren.

Ik zat net aan die ochtend te denken en dat het zo gek is dat we als mens vaak niet eren wat we krijgen. Het land, de natuur, de voeding, de schoonheid. We hebben een systeem gecreëerd dat niet ziet in welk wonder we leven.

Geïnspireerd ook na het interview dat ik deed met Susan Smit over de Heks, die de natuur als kerk ziet, voel ik zo’n weemoedig verlangen. Het is zo dichtbij, die thuisbron. We krijgen het cadeau. En we…. maken het kapot. Het geschenk van de Aarde, met haar dieren, planten, medicinale krachten.

Het is alsof we een prachtig boeket bloemen krijgen en het gelijk in de prullenbak flikkeren, erop te stampen, zonder er naar te kijken of dankjewel te zeggen.

Mijn verlangen is dat we dit als geheel weer zien. Ik weet dat velen opstaan en eren wat we hebben, eren wie we zijn.

En ik weet ook dat we als geheel nog een stap te zetten hebben. Het is een stap terug, in plaats van vooruit. Een stap naar binnen in plaats van naar buiten. Een stap naar elkaar toe in plaats van van elkaar af.

Deze foto is met Entgen Luyten, de vrouw die in Limbricht werd berecht omdat ze moedig opkwam voor de verbinding met de natuur als onze goddelijke thuisbron  Het kostte haar in 1674 haar kop. Maar niet echt.

Want de spirit leeft door… Laten we dat voeden zodat het herboren kan worden als het wonder dat we zijn